Wiecznie żywy

Nowa recenzja (10 lat później) na portalu FDB: Wiecznie żywy (2013) - FDB

    Niedawno triumfy wśród filmów dla młodzieży święciły filmy o Harrym Potterze oraz saga "Zmierzch". W zasadzie wszystko co nawiązywało do wampirów i wilkołaków było cool. Z resztą wtedy (podobnie jak teraz) sukces odnosiły całe rzesze filmów i seriali jak "Underworld: Przebudzenie", "Pamiętniki wampirów" czy "Czysta krew". Jednak z biegiem czasu kino potrzebowało odrobiny świeżości stąd też zaczęto tworzyć własne interpretacje baśni znanych z m. in. kart ksiąg braci Grimm oraz nawiązywać do motywu zombie. Jednym z takich filmów jest produkcja, która swoją premierę (zarówno polską jak światową) miała w tym roku, a o której chciałbym dzisiaj trochę poopowiadać. Chodzi o "Wiecznie żywego" (org. "Warm Bodies", reż. Jonathan Levine).

     R. jest trupem, a właściwie jest zombie. Jest on jednak na swój sposób niezwykły - nie jest bezmyślną istotą, której jedynym pragnieniem jest jeść ludzki mózg (choć oczywiście takim nie pogardzi - w końcu trzeba coś jeść ;-)), ale ma też swoje hobby. Lubi muzykę, kolekcjonuje płyty winylowe. Jednak mimo wszystko nie wiedzie ekscytującego "życia". Sytuacja jednak zmienia się, gdy ten, wraz z grupą pobratymców, atakuje grupę nastolatków. R. wówczas zakochuje się i porywa swoją lubą ratując ją przed atakiem innych zombie (zabijając wcześniej i zjadając mózg jej ówczesnego chłopaka). Dziewczyna, spędzając z dziwacznym trupem kilka dni, zaczyna postrzegać w nim ludzką stronę...

     Jest to kolejny film, który z pełną świadomością mogę polecić. Przede wszystkim za zabawny scenariusz. Jego dowcip nie opiera się na żenujących podtekstach, a raczej jest subtelny i wysublimowany, opierający się głównie na trafionym żarcie sytuacyjnym.

     Mistrzowsko zagrana postać R. przez Nicholasa Houlta ("Kumple", "Samotny mężczyzna") zdecydowanie podwyższa poziom filmu, a sama rola jest niezwykle trafiona i pasująca do tego aktora. Obok  Houlta w filmie będziemy mieli okazję obejrzeć Teresę Palmer ("Jestem numerem cztery", "Opowieści na dobranoc"), która to wcieliła się w postać Julie, ukochanej R.

     Film niestety oglądałem w koszmarnej jakości, tak więc wiele faktów dotyczących odczuć wizualnych z pewnością mi umknęło, zwróciłem za to uwagę na muzykę. Lubię, gdy w filmach są jakieś odwołania, co do muzyki trochę starszej, nawet sprzed kilku lat. Tu takowe są. Usłyszymy fragmenty "Missing You" z repertuaru Johna Waite'a czy "Oh Pretty Woman" Roya Orbisona.

     Sam film bywa porównywany do "Zmierzchu", choć moim (zawsze skromnym) zdaniem jest od niego dużo lepszy. W sumie nigdy nie rozumiałem fenomenu historii Belli i Edwarda (obejrzałem wyłącznie pierwszą część sagi), stąd też może nieco krytycznie patrzę na ten film. Sam znalazłem analogie do serialu "The Walking Dead", gdzie oprócz głównego motywu - zombie - podobieństwem było miasto odgrodzone od świata zewnętrznego i broniące się przed chodzącymi umarłymi. Są też tacy, który dostrzegali podobieństwa do "Romea i Julii" Williama Szekspira tj. imiona głównych bohaterów czy dwa zwaśnione "rody" (ludzie i zombie).

     Generalnie po obejrzeniu filmu mam pozytywne odczucia. Mam nadzieję, że podobnie, jak wy po przeczytaniu tej recenzji :-D). Czekam na komentarze...